In deze aflevering van Marsumers-om-Utens horen we hoe het met Marian Muller gaat. Zij woont in Leusden, maar komt nog graag terug naar Marsum. Hieronder haar verhaal.

“In het huis op Tramstrjitte 50 waar mijn ouders, Gosse en Tineke Muller nog steeds wonen, ben ik geboren op 3 januari 1973. Als jongste van het gezin en zusje van twee broers. Jan was toen bijna 7 en Eddy bijna 5 jaar. Ik heb een heerlijke jeugd gehad in Marsum. De weilanden met de sloten lagen voor ons om te gaan polsstok springen, de boerderij om naar de lammetjes te gaan en schaatswedstrijden op de grachten van het Poptaslot. Toen ik op de basisschool zat was de verhuizing naar de nieuwe school de Pôlle. Best raar die dubbele ramen (vanwege geluidsisolatie) waar een kind tussen kon lopen maar een hele knusse school met kleine klassen. Twee keer zat ik bij juffrouw Doodkorte in de klas. Zij woonde op een flat in Leeuwarden en soms mochten we bij haar op woensdagmiddag gaan theedrinken. Dat was bijzonder. Ook bijzonder was de vriendschap die ik met Fokelina kreeg in de kleuterklas. Wij waren áltijd samen, ook in de vakanties en hadden altijd lol, nooit ruzie. Die vriendschap is nog steeds hecht en vieren we graag door samen een dag weg te gaan of met onze gezinnen.
Aan het einde van de basisschooltijd gingen we op Tienertour. Met z’n 7-en op pad, de grenzen van Friesland over en Nederland verkennen. Volgens mij bestaat Tienertour niet meer, weet ook niet of ik het nog zo zou toejuichen maar wij hadden veel plezier. Paula Efdé, woont inmiddels weer in Marsum, was getuige van deze en meer van onze vele gezamenlijke uitjes! Daarna ging ik naar de RSG in Leeuwarden. Tijd om nieuwe vrienden te maken, de eerste verkeringen en de fietstochten door weer en wind. En natuurlijk ook de eerste stappen naar Berlikum. Voor mij was dat in de begintijd van ‘het borrelbusje’… Dat was handig. Die vertrok als die vol was en zette je vervolgens vóór je huis af. Heit en Mem blij en ik ook. Die busjes waren altijd best snel vol maar volgens mijn verhalen duurde dat echt langer om zo uit te leggen waarom het niet helemaal gelukt was om op tijd thuis te komen. Veiligheid voorop! En het was ook de tijd om vanaf mijn 13e bij de Albert Heijn in Bilgaard te gaan werken. Voor het eerst zelf geld verdienen en natuurlijk uitgeven aan uitgaan en shoppen. De ene week bij mijn VWO-maatje Amerens de Vries en de week daarna bij ons.

In 1991, inmiddels 18 jaar, haalde ik mijn VWO-diploma. Velen uit mijn klas gingen naar Groningen om te studeren. Ik wilde graag wat van de wereld gaan zien en vond dat dat ook mijn studiekeus moest bepalen. Om die reden ging ik naar Amersfoort om daar de HBO toeristische opleiding te gaan volgen. Ook ging ik in de binnenstad van Amersfoort op kamers wonen. Achteraf best jong om ver van huis zelf mijn boontjes te doppen maar ik had er zin in. Het was dan ook een hele leuke tijd. Amersfoort is een mooie en gezellige stad met veel pleinen en vooral in de zomer veel muziek en festivals. Ik leerde veel mensen kennen en velen kwamen uit de Randstad waardoor het extra opviel dat ik nogal wat frisismen in mijn Nederlandse taal had. Dat leerde ik door hen snel af. Ook leerde ik dat hun opvattingen over vriendschap en loyaliteit anders waren. Moeilijk uit te leggen maar een Fries die zich in het westen gaat settelen snapt vaak snel wat ik bedoel.

Twee jaar later had ik mijn diploma op zak maar was nog niet klaar met studeren. Talen vond ik altijd leuk en Spaans leek me zinvol dus ging ik in Utrecht naar de Universiteit voor Spaanse taal- en letterkunde. Tijdens deze studie had ik een bijbaan bij Toerkoop Reisbureau Bastinck in Amersfoort. Toentertijd een begrip in de binnenstad. Een mooie combinatie. Ik dacht er toen nog wel over om na de studie terug te gaan naar Friesland want het was immers alleen de studie die mij richting het midden van het land had gedreven. Echter had ik inmiddels ook verkering met Jacco van ‘t Hof en dat ging er toch voor zorgen dat ik in de omgeving van Amersfoort bleef. Na het behalen van mijn propedeuse werd ik gevraagd om fulltime bij Bastinck te gaan werken. Het was in die tijd moeilijk om dat werk te krijgen en heb dus ja gezegd. Voordat ik begon ben ik nog een maand naar Madrid geweest voor een uitwisseling en heb ik in Leeuwarden mijn rijbewijs in 2 weken gehaald. Rondom Amersfoort waren veel ingewikkelde rotondes en in Leeuwarden was er toentertijd nog maar één. Ik had bedacht dat ik daar de weg beter wist en dat ik dan zeker wist dat het met de rotondes goed zou komen. Daar moet ik nu nog wel es om lachen. Omdat ik de week daarna bij mijn vaste baan zou beginnen zat er aardig wat druk op. Mijn spaargeld was al opgegaan aan de rijlessen en logistiek zou het onhandig zijn om in Leeuwarden te lessen en in Amersfoort te werken in het geval ik zou zakken voor mijn rij-examen. Gelukkig slaagde ik bij het eerste examen en heb in tranen mijn rijinstructeur bedankt. Die rotondes in Amersfoort gaan trouwens hartstikke goed, ik heb in 20 jaar geen brokken in het verkeer gemaakt.

In de periode dat ik bij Reisbureau Bastinck werkte hebben we inderdaad veel gereisd, met name in Azië. Ook waren de studiereizen erg leuk om te doen en realiseerde ik daarmee dat ik wat van de wereld te zien kreeg waar je een rijker mens van wordt in mijn beleving. De collega’s werden vrienden en samen met de partners werd de werkweek altijd samen gevierd in de binnenstad van Amersfoort. Jacco en ik kochten ons eerste appartement in Amersfoort. Een paar jaar later werd dat een huis. Ook switchte ik van baan. Vanuit de reisbranche stapte ik in 1998 over naar de uitzendbranche en heb ruim acht jaar bij uitzendbureau Start (inmiddels Start People, onderdeel van USG) gewerkt in verschillende functies. Nog steeds een intermediairs functie maar nu ging het niet om vakanties maar om banen. De dynamiek, omgang met mensen en mezelf kunnen ontwikkelen zorgden ervoor dat ik het erg naar mijn zin had.

In de periode dat ik bij Start werkte werden Jacco en ik ouders van onze oudste zoon Boris. Toen hij 2,5 jaar was zijn we getrouwd. We wilden Friesland er graag in betrekken waardoor we op vrijdag (vanuit het huis van mijn ouders in Marsum) zijn getrouwd in Franeker. De foto’s zijn die dag gemaakt bij het Popta Slot en we hebben ’s avonds gegeten in Leeuwarden. De volgende dag hebben we een feest gegeven in de omgeving van Amersfoort met muziek van Lays. Tja… je bent een Friezin of je bent het niet… En het was geweldig.

Een jaar later zijn we verhuisd naar Leusden. Een dorp van ong. 36.000 inwoners naast Amersfoort. We wilden graag een authentieke wijk die meer leek op onze eigen dorpse jeugd dan de nieuwbouwwijk waar we in zaten. Het huis moest wel fors verbouwd worden maar dat is in 4 maanden gelukt. Vlak daarna, in mei 2005, is onze tweede zoon Niels geboren. Inmiddels werkte ik ook op de vestiging in Leusden en kwam daardoor bij veel bedrijven in Leusden. Zo kon het gebeuren dat ik bij 1 van de bedrijven ging werken als Personeelsfunctionaris, later Personeelsmanager. Dit familiebedrijf in de installatietechniek met 250 medewerkers moest op veel vlakken professionaliseren. Ook op P&O gebied en dat lukte goed. Een leuke baan.

In 2009 werd onze dochter Femke geboren. Ja, de gezinssituatie had zich bij mijn broer al herhaald (2 zoons en daarna 1 dochter) en dat gebeurde ook bij ons. Bijzonder en vooral erg leuk. Boris en Niels zijn inmiddels 12 en 8 jaar en Femke is 5 jaar. Doordat de gezinssituatie gelijk is aan die bij mij vroeger herken ik veel. Dat is best grappig en soms confronterend. Die communicatieve vaardigheid (ahum) die ik bij Femke al hoor had ik waarschijnlijk toen ook al! Met 2 broers win je het fysiek niet dus los je dat blijkbaar anders op… Jacco en ik zijn bijna 10 jaar gelukkig getrouwd en trots op onze kids. We zijn allemaal graag met sport bezig en het liefst buiten te vinden. We wonen heel fijn in een wijk met oudere en jongere buren en de basisschool om de hoek. Boris gaat inmiddels naar de VWO brugklas in Amersfoort. Samen vakantie vieren is iets waar we erg naar uit kunnen kijken. Dat doen we graag als gezin maar vorig jaar was er een uitzondering. Omdat Eddy trouwde met zijn Japanse vriendin Yuki zijn we, zonder de kinderen, naar Japan gegaan. Daar zijn we een week gebleven en dat was een fantastische ervaring. Geen foto’s bij het Poptaslot maar zeker ook bijzonder! Eddy is een heuse ‘Marsummer om útens’… misschien dat mijn stukje hem beweegt om ook zijn verhaal in te sturen?

We komen regelmatig in Marsum en dat is altijd fijn. Lange tijd was de Marsumer Merke vaste prik, de laatste jaren wat minder. De kinderen vinden het ook heel leuk om in Marsum te zijn en roepen wel eens dat ze er wel willen wonen. Vooral om dichterbij hun Pake en Beppe en neven en nicht te zijn. Jacco werkt als Projectadviseur bij Knauf. Er is een moment geweest dat hij had kunnen kiezen voor het Noorden als Rayon. Even hebben we dat overwogen maar er was nog teveel wat ons hier houdt. Ik denk dat dat wel zo blijft maar zeg nooit nooit.

Dat er veel banen verloren gaan heb ik ook gemerkt. En dat de werkgelegenheid ook in het midden van het land slecht is weet ik inmiddels ook. Na afronding van een forse reorganisatie bij mijn laatste werkgever waar ik zes jaar werkte kwam ook mijn baan te vervallen. Dat is niet heel ongebruikelijk bij P&O functies maar het is lastig in deze markt om een nieuwe functie te vinden. De afgelopen periode heeft de focus op het gezin gelegen en dat is ook goed. Inmiddels zou ik die ene nieuwe P&O baan graag aangaan. Wie weet leest iemand dit en wordt dat de link ernaar toe en tevens een nieuw lijntje met Friesland? Mijn Friese roots zijn altijd in mijn voordeel geweest in mijn loopbaan en vriendschappen.
Trots ben ik ook op de basis die mijn ouders hebben gelegd. Zij zijn dit jaar 50 jaar getrouwd dus alle gelukswensen kunnen op 4 september 2014 naar Tramstrjitte 50!”

Marian Muller.