Laatste update zaterdag, 20 april 2024
donderdag, 30 mei 2013 Marsumers om útens
Marsumers kom je overal op de wereld tegen. Daarom stappen we in deze aflevering over de landsgrenzen heen. Marsumer-om-utens Gerard van der Bij woont tegenwoordig in Zweden. Hij doet zijn verhaal.
“Wij kijken er hier in Zweden regelmatig naar hoor, die site van Marsum. Net als naar die van de Achterhoek, waar mijn vrouw vandaan komt. We zijn een echte Fries- en Achterhoeker-om-utens, zal ik maar zeggen. Al gebied de eerlijkheid te zeggen dat dat wel steeds minder wordt, maar verdwijnen zal het natuurlijk nooit.
Ik ben geboren op de Sylster Hegedyk, dat is aan de andere kant van de loopbrug over de snelweg, richting Ritsumasyl. Daar maar even gewoond en verder opgegroeid aan de Haven 4 in Marsum, bij de brug naast Bouwbedrijf Julianus. Een geweldige tijd daar gehad. Op ongeveer mijn tiende zijn we met z’n allen naar de Sasker van Heringawei gegaan en ik ben daar verder opgroeid tot volwassenwording, zal ik maar zeggen.
Begin tachtiger jaren ben ik met mijn toenmalige vrouw naar Franeker gegaan, huis gekocht en een gezin gesticht met als resultaat twee kinderen, Femke en Rudy. De één nu 21 en de andere bijna 18 jaar. Dat huwelijk is gestrand en ik heb mijn leven verder met mijn huidige vrouw opgebouwd. Eerst in de Achterhoek en sinds 5 jaar alweer naar zeer volle tevredenheid in Zweden. Zonder mijn kinderen, die hebben het goed daar in Nederland bij mijn ex en alle vrienden en voordelen die daar dan aan vast zitten.
Ik ben uit het zicht van Marsumer Toer geraakt door de verhuizing, naar eerst de Achterhoek en vervolgens dus naar Zweden. Voor mijn werk hoefde ik het niet te laten, heb mijn eigen transportbedrijf dat alleen maar tussen Zweden en Nederland heen en weer pendelt met een wekelijks terugkerende rit/lijndienst. Mijn vrouw was bijna 25 jaar buschauffeuse in Dieren en Arnhem, toen er in ons leven iets drastisch veranderde. Een zelfmoord van een depressieve vrouw moest uitgerekend ons ten deel vallen in Zeeland tijdens één van de wekelijkse ritten die toen al plaats vonden. Dat was in 2007. Dit heeft alles toen wel in een stroomversnelling gezet, al waren we al 2 à 3 jaar op zoek naar iets in Zweden. Een zeer weloverwogen beslissing dus. Dus niet van: er snel heen, en nee dit is het toch niet, en weer snel terug! Wij wilden het goed doen. En zie daar, we hebben het lekker en prima voor elkaar. Ik ben wekelijks met de wagen onderweg en mijn vrouw runt het 14 hectare grote landgoed/boerderij. Geheel zelfstandig en in de vrije tijd natuurlijk samen met mij en Turbo, de waakhond van 30 cm hoog en 2,5 jaar oud! Wat een monster, hij waant zich heer en meester, maar als er iets groters aan komt, lees elanden en/of edelherten o.i.d dan is ie pleite. Al met al vermaakt hij zich hier ook wel. Mijn vrouw Nel is een buitenmens, en dat merk je in de zomertijd zeker. Enig besef van tijd verliest ze dan ook in de lange dagen die we hier in de zomer kennen. De zon gaat maar net achter de horizon, maar het blijft altijd helder licht. Het is zeker niet apart als je dan ’s nachts om 02:00 alweer met zonnebril rondloopt of rijdt!!
Hobby’s zijn er voor mij beperkt, ik mag graag klussen en Nel helpen op de boerderij en met de dierenverzorging en behuizing bezig zijn. In het voorjaar ons bos in en wat bomen halen voor de broodnodige houtvoorraad voor de volgende winter. Want die hebben wij hier zeker!! Min 25 is meer regel dan uitzondering, en dat gaat gepaard met een behoorlijk pak sneeuw. Elke winter wordt onze ATV-motor dan ook uitgerust met een sneeuwblad. Die moet dan met regelmaat gebruikt worden om de paden en wegen een beetje begaanbaar te houden van hier tot aan de doorgaande weg. Wij wonen achteraf en dus niet echt op de route van de gemeente, zal ik maar zeggen.
Herinneringen aan Marsum zijn divers en ik denk er wel eens aan terug. Aan mijn jonge jaren dan met name. Aan de sporten die ik mij eigen had gemaakt en de passie daarvoor. Eentje daarvan was natuurlijk het kaatsen, iets wat mij goed afging. Mocht het graag doen in ieder geval. Als ik de Franeker P.C. hier in Zweden op tv kan volgen, dan zal ik het zeker niet nalaten. Even voel ik me dan weer thuis, bij wijze van spreken. Maar in werkelijkheid daar zijn? Nee, niet graag. Al die mensen, al die drukte is niet aan mij besteed. Geniet des te meer als ik dat soort evenementen vanuit mijn luie stoel thuis kan volgen. Ik heb wel eens het gevoel van: Hoe zou het zijn om weer eens een balletje te slaan op de Tsiene? Zou het mij nog steeds goed afgaan? Ben er wel eens geweest tijdens een verdwaalde kaatszondag, maar ervaar dan vele vreemde blikken van de mensen om me heen en mensen die mij nu ineens niet meer zien staan. Realiseer me dan wat het waard zou zijn geweest als ik er nog zou hebben gewoond. Niet veel dus, zal wel iets zijn wat typisch Nederlands is: uit het oog, uit het hart. Maar realiseer me dan ook wel terdege dat ik al vele jaren daar weinig tot niet meer kom. Speelt natuurlijk ook niet in je voordeel.
In Marsum kom ik nooit meer eigenlijk, weinig meer te zoeken. Ons leven speelt zich af waar wij wonen, en dus privé/fysiek bijna nooit meer in Nederland. Alleen ik kom wekelijks NL binnenzeilen op zondagmiddag om er vervolgens op maandagmiddag net zo snel weer uit te vliegen. Rap op naar de boot en weer op Zweden/thús aan. Nee, Nederland is ons veel te druk geworden. De mentaliteit is er in de laatste decennia dusdanig veranderd, dat wij er het liefst zo weing mogelijk meer willen komen. Natuurlijk zijn er altijd omstandigheden en situaties waardoor je terug gaat, maar zolang het niet moet en hoeft, hebben we het hier prima naar onze zin. En er is natuurlijk altijd nog het internet, een medium dat de wereld heel makkelijk klein maakt en dus ook vaak dichtbij. Door de sites die we regelmatig lezen en bezoeken blijven we toch redelijk op de hoogte van wat er allemaal in ons oude voormalige wereldje, dat wij hebben achtergelaten, gebeurt. En dan ook nog met de telefoon en de NL televisie zo nu en dan blijven we mooi op de hoogte van wat we willen weten.
Ooit weer eens terug naar Marsum? Nee, zeker niet om te wonen, daarvoor heb ik het veel te veel naar mijn zin op onze boerderij met bos, akker en land. Daar heb ik de zekerheid van vrijheid en kwaliteit van leven die wij in Nederland nooit kunnen hebben. Veel te veel regels en vervelende mensen die het altijd weer beter weten of overal tegen in denken te moeten gaan. Nee, als ik eens terug zou gaan dan is het bijvoorbeeld voor een reunie o.i.d. Dan zou ik het wel doen. Maar als je dan weer eens ’s avonds naar Omrop Fryslân of Omroep Gelderland zit te kijken dan is er wel eens een moment met een gevoel van een klein beetje heimwee. Dat verstomt dan weer net zo snel wanneer we Turbo voor de zoveelste keer naar buiten laten, hem dan als een gek tekeer horen gaan tegen iets dat hij dan zogenaamd ziet aan de rand van het bos. Dan realiseren we ons dat we dit nooit in Nederland kunnen hebben, laat staan vinden en laat staan kunnen betalen.
Kortom, Nel en ik hebben het hier prima naar onze zin. Maar vergis je niet, ook hier is het hard werken. Voor ons allebei. Hier krijg je niets kado. We vinden het leuk dat we ons verhaal op de Marsumer site kunnen delen.
Med vänligen hälsningar / met vriendelijke groet, Gerard van der Bij. ”
19-04-2024 Prikbord
29-03-2024 Prikbord
04-04-2024 Kerknieuws
14-03-2024 Kerknieuws
07-03-2024 Kerknieuws