Laatste update maandag, 9 september 2024
Laatste nieuws
- Merke: optocht vrijdagavond
- Merke vrijdagmiddag: linedancing en bingo
- De Waarme Húskeamer groot succes
- Vordering verbouwing dorpshuis
- Genealogie onderzoek
- Tsjerkenijs hjerstmoanne (september)
- Stem op de Vogelwacht en KV Foarút
- Pôlestam helpt medicijnman Lallo
- Bril verloren
- Magische voetbalsfeer in feesttent
Meditatie
Le nouveau Testament.
Bij het nazien van een boekenkast vond ik het Nieuwe Testament in het Frans. Gedrukt bij de ons welbekende firma A. Jongbloed, L’warden , Pays Bas (Nederland). Vanuit het Grieks vertaald, verkocht in Parijs in 1964. En toch heb ik dit bijbeltje in India gekregen. Daar kenden we vanaf 1977 een Franse non, zuster Scholastica. Een tamelijk forse vrouw, met grote handen en een forse stem. Zij was als 19 jarige non naar India gegaan vanuit het klooster in Chavanod (in de Franse Alpen, schuin tegenover het Zwitserse Genéve. Dat was in 1938 en ik realiseer me nu dat ze dit jaar honderd jaar geweest zou zijn. De (Europese)2de wereldoorlog heeft ze hier niet meegemaakt. Ze beschikte over een enorme inzet en humor. Ze vertelde dat ze eens bijna verdronken was. Door de enorme regenval, was er een overstroming. Maar ze moest naar de andere kant. Een lange, magere Indiër bood haar aan naar de andere kant te brengen. Ze zat op zijn schouders. Natuurlijk te zwaar voor de Indiër. Haar geluk was dat ze , volgens haar, door het dikke kloostertenue, genoeg luchtbellen onder haar rokken had om aan de andere kant aan te spoelen.
We waren het over veel dingen niet eens, maar kwamen er vaak wel uit na goed overleg. Ze begreep als één van de eersten daar dat vooral onderwijs aan meisjes en vrouwen noodzakelijk was om tot ontwikkeling te komen. Door inzamelingsacties en individuele sponsoring is het een succes geworden. Daarbij nam ze de leiding van dit project op zich. Ze schreef bijna elke week trouw en we werden over van alles op de hoogte gehouden. Zelfs is ze twee keer bij ons geweest. De derde keer wilde ze ook graag, maar durfde niet. Haar terugkeer zou een probleem kunnen zijn. Ze had nog altijd Franse nationaliteit en na haar Europese bezoek was het mogelijk dat de Indiase autoriteiten haar zouden weigeren door haar geen verblijfsvergunning meer te verstrekken.. En dat wilde ze niet. India was haar land en daar wilde ze sterven.Terugkeren naar Frankrijk wilde ze zeker niet.
Doordat ze Franse was, kreeg ze van de Franse regering toch een klein pensioen. Dat geld gebruikte ze uiteraard niet voor zichzelf, maar dat ging naar degenen die het meer nodig had dan zij, vond ze. En dat wilde ze graag zo houden. Door Indiase te worden, zou ze haar ‘Franse geldbron’ kwijt zijn! Naast onze verschillen hadden we ook veel overeenkomsten. Ze was er van onder de indruk dat ik zoveel van de bijbel wist. Ik legde haar uit dat ik elke schooldag uit de Bijbel vertelde en me uiteraard ook moest voor bereiden voor zo’n verhaal. Op een avond kwamen we tot ontdekking dat we beiden psalm 139 zo’n mooie psalm vonden die in de top tienvan de mooiste psalmen hoort. Niet alleen om de literaire bewoording, maar om de betekenis van de woorden. “Heer, die mij ziet zoals ik ben”. Die ene zin was voor haar genoeg en ze vond dat ze ook niet meer nodig had. De rest is genade.
Enfin, meestal ontmoette ik haar om de twee jaar. En ze ‘adopteerde’ mij ook nog, want ik moest “Granny” tegen haar zeggen. Dat schreef ze ook in het vervolg onder haar brieven. Dat was haar humor. Bij een bezoek aan India nam ik meestal een blikje Franse kaas en een Franse krant voor haar mee. Dat vond ze prachtig. Tot ze op een keer zei dat de kaas altijd welkom bleef, maar de krant niet. Ze had genoeg aan de laatste krant, want wanneer ze pagina twee opsloeg, was ze alles wat op de eerste pagina stond, allang weer vergeten.. Zo maakte ze haar opkomende Alzheimer ziekte op humoristische wijze bekend. Deze krant kreeg ze nietmeer uit. Op 79 jarige leeftijd is ze overleden. Er werd aan haar laatste wens voldaan: een anoniem graf op debegraafplaats van de armen. En niet tussen de andere zusters op het gebruikelijke kerkhof. Daar had ze haar hele leven genoeg mee geruzied en wilde nu rust zei ze lachend. Toch heeft de leiding van het Holy Cross toen gemeend om een steen op het graf te zetten. Bij de eerstvolgende keer kregen we uit haar ‘nalatenschap’ dit Franse NT. Het boekje, gedrukt in Leeuwarden, het is nu al jaren zo’n 10 kilometer weer terug bij de ‘geboorteplaats’. Ik kan het nog niet weg doen, het is in de loop der jaren een soort van relikwie geworden. Wat kunnen sommige zaken vreemd lopen en rondzwerven.En heel veel mensenlevens zeer zeker ook!
Sjoerd D. Schaaf
