Op 9 oktober, twee jaar na de Hamas-aanslag in Israël, bereikten de oorlogvoerende partijen een akkoord over vrijlating van gijzelaars en gevangenen en een staakt-het-vuren. We blijven ook als christelijke gemeente bidden voor het welslagen van alles dat een einde kan maken aan het geweld en het lijden in het Heilige Land. Ds. Kees van Ekris, de nieuwe scriba van de PKN, schreef recent een brief aan alle gemeenteleden van de PKN getiteld: ‘De situatie in het Midden-Oosten verscheurt mij’. De hele brief is te vinden op PKN.nl, hier enkele citaten:
“Je krijgt schroom om überhaupt iets te zeggen over dit ‘gekmakende conflict’, zoals de schrijfster Chaja Polak het noemde. En ik weet dat dit in veel families, vriendschappen en kerken ook zo wordt gevoeld. Het wordt bijna altijd ruzie. Dat maakt mismoedig en machteloos. Toch is het goed om er met elkaar over te blijven spreken en ook om te luisteren naar perspectieven waar je het niet mee eens bent. Dat hoort bij kerk-zijn. Je hebt elkaar nodig.
De kerk spreekt in deze oorlog vanuit verbindingen, dus niet vanuit de krant of een ideologie, maar vanuit de ervaringen van echte mensen die we kennen. We zijn als Protestantse Kerk bijvoorbeeld verbonden met christenen en christelijke dorpen op de Westbank en we horen van hen over het kolonistengeweld dat zij meemaken. Hun mensenrechten en grondrechten worden aan de kant geschoven. Je krijgt door die ontmoetingen zicht op wat daar gaande is. Zij roepen ons op om naar Gaza te kijken en het lijden en het onrecht te zien dat daar gebeurt. Onze kerk spreekt al jarenlang vanuit dezelfde bronnen: de weg van Jezus, de geboden van God, de mensenrechten en het internationale recht. Van daaruit spreken we ons uit tegen het extreme militaire geweld dat de huidige Israëlische regering uitoefent in Gaza. Dat doen we door ons publiek te uiten, door organisaties te steunen die een andere weg zoeken, en door beïnvloeding. Wij zijn als kerk geen politieke partij, we hebben geen politieke macht en zoeken die ook niet. Maar openlijk en in het verborgene doen we het dringende appel op mensen met macht om hun invloed aan te wenden om dit te stoppen. Van de Joodse gemeenschap in Nederland horen we van de bedreigingen die zij ondergaan en over de angst die dat geeft. Joodse scholen moeten bewaakt worden, studenten durven niet naar college, en de expressie van je Joodse identiteit is gevaarlijk geworden. Dat is ontoelaatbaar en onaanvaardbaar. We horen over het wereldwijd oplaaiend antisemitisme. We herinneren ons de gruwelijke moordpartij van Hamas op 7 oktober 2023. In het geweld van Hamas is de haat tegen Israël en de wil haar te vernietigen een openlijke drijfveer. Als kerk spreken we ons daartegen uit en we roepen hen die macht en invloed hebben op om de ideologie van Hamas tegen te spreken en vrijlating van gijzelaars te bepleiten. Israël heeft recht op een veilig land. Daar houden we als kerk aan vast en dat bepleiten we net zo sterk als we dat doen voor het Palestijnse volk.
Wij hebben in de kerk heel lang niet geluisterd naar het Jodendom en verkeerd over hen gesproken. We hebben lang niet geluisterd naar de Palestijnse stem en hen geen recht gedaan. Op die leerweg bevinden we ons nu, en we zijn ervan overtuigd dat we deze weg moeten voortzetten. Wij geloven in de Geest. Het raakte me toen ik hoorde dat een Palestijnse christen zei: “Geloof in de verzoenende kracht die uitgaat van Christus en die verspreid wordt door zijn Geest. Die kracht houdt mij staande, en daar zouden jullie in Nederland misschien wel wat meer op mogen hopen.” Hij deed een appel op ons om te bidden, te luisteren, te geloven en te handelen. Laten we dat doen. (ds. Kees van Ekris, scriba)