De Marsumer kermis zal een trouwe exploitant missen. Na 20 jaar trouwe dienst in ons dorp zal Dirk Kuperus uit Berltsum stoppen met de suikerspin. Niet alleen voor hem een gemis, maar ook voor kermisklanten zal het wennen zijn. Hij was een bekend gezicht. De eerste aanblik als je de kermis op liep.
Hij werd gewaardeerd. Dat bleek wel uit de reacties van zijn klanten. Sommigen kwamen al jaren bij hem aan de kar. “Je ziet de kinderen groter worden. Je krijgt een band met de klanten. Zo mis ik dit jaar ook weer een paar bezoekers die altijd even een praatje kwamen maken.”
Van een groepje klanten kreeg hij zelfs een bos bloemen. Ook nam de kermiscommissie afscheid van hem met een bos bloemen. “Prachtig, je merkt dan dat je gewaardeerd wordt. Dat merk je in een dorp als Marsum meer dan in een groter dorp zoals Dronryp. Het contact is hier persoonlijker. Maar je moet ook een keer stoppen. Volgend jaar word ik 70. En de laatste jaren merk je dat een klein deel van het kermisgasten wat grimmiger wordt. Twee jaar geleden werden in Marsum de lampen van de kar vernield. Ook elders heb ik wel eens wat meegemaakt. Daar kan ik moeilijk tegen. En dat er een goede opvolger klaar staat dat hielp me ook om de beslissing te nemen. De exploitant die naast me staat neemt de plek over. Alle vertrouwen daarin.”
“Ik ben in 1966 begonnen met de kermis. Tijdens het huwelijk van Claus en Beatrix. De kermis trok me als jongen al. Ik wachtte de kermisboten in Berltsum op. Ik hielp graag mee met het opbouwen en was veel op de kermis te vinden. Ik werd knecht bij Kermisexploitant Arjaans bij de “Hobbelende Geit”. Zo rolde ik erin. Dat wilde ik maar al te graag. Vijf jaar later, in 1971 werd ik bedrijfsleider op de mini botsauto’s bij de firma Kooistra uit Goutum. Later kon ik het kopen, maar ik had geen partner. Die kon me niet bijstaan zoals mijn latere vrouw deed. Je moest dan iemand voor de piekmomenten erbij inhuren. Dat was me net een brug te ver. Toen ik op een kermis stond op het malieveld in Den Haag stond een gokzaak naast me. Die kon je wel mooi in je eentje bedienen, dacht ik. ’s Avonds een praatje met de eigenaar en de gokzaak had een nieuwe eigenaar. Tien jaar heb ik dat gedaan. Door problemen met mijn gezondheid moest ik stoppen. Afkeuring volgde. Het thuiszitten deed me niet goed. Ik was gewend om onder mensen te zitten. Had ik maar iets kleins, zoals een suikerspin, dacht ik bij mezelf. Maar ik dacht dat het niet mocht van het GAK. Mijn huisarts bracht me op andere gedachten. En niet veel later stond ik met een suikerspin op braderieën. De vraag van kermissen kwam ook. Op steeds meer dorpen werd ik gevraagd. Dat heb ik nu 25 jaar lang gedaan, waarvan 20 jaar in Marsum. Dit plekje op de Hoeke beviel me uitstekend. Eerst stond ik voor het voormalige doktershuis, maar toen ik op het hoekje kon komen, nam ik direct de kans waar. Achter de stenen elementen kan toch ook niemand anders staan. Mooi plekje voor mij. Maar eens moet je stoppen. En het voelt nu goed voor me dat te doen.”
“Met dank aan al de trouwe klanten, vaak jarenlang”, aldus de sympathieke Dirk.
Op de foto de suikerspin en Dirk met zijn vrouw Pietje Kalsbeek.