Reislustige Rikst

zaterdag, 15 april 2023 Marsumers om útens

Veel Marsumers hebben het gezien: achter het huis van Hans en Hanneke wordt al maanden gewerkt aan het omvormen van een busje tot kampeerwagen. Het is het project van Rikst Wassenaar.

Rikst werd geboren in 1992 in datzelfde huis aan de Buorren. Zus Brecht was drie jaar eerder ter wereld gekomen en broer Einte zou enkele jaren na Rikst geboren worden. Het gezin ging zomers altijd op vakantie naar Frankrijk. Heerlijk vond Rikst dat.

“Maar naar huis gaan vond ik helemaal niet leuk. Het dicht bij de natuur leven vond ik zó ontzettend mooi. Toch had ik ook een hele mooie jeugd in Marsum. Op De Pôlle bij leerkrachten als meester Beimers, juf Lara, juf Gaby en meester Braam.

Na de Montessorischool in Westeinde ging ik studeren in Groningen, sociologie. Daar behaalde ik mijn bachelor. Voor mijn master ging ik naar Amsterdam, ook een heerlijke stad. Tussendoor maakte ik mijn eerste grote reis. Ik ging naar Zuid- Amerika. Ik was net 23 en vond het extreem spannend, was al weken zenuwachtig, dat kan ik me nog heel goed herinneren. Maar niet gaan omdat je bang bent is geen optie, met angst moet je leren omgaan. De wil om het wel te doen was gelukkig groter dan de angst.

Mijn reisbestemming had ik intuïtief gekozen. Peru, Bolivia, Brazilië, Chili, vier maanden in totaal. Maar dat voelde als veel langer, door alle indrukken. De natuur en cultuur is er zo anders dan hier. Je moet echt weer ontdekken wat de regels zijn, hoe de bewoners van zo’n land naar dingen kijken. Het is er veel minder georganiseerd dan bij ons. Minder efficiënt, minder uitgedacht, maar daarmee ook losser.

Het was voor mij weer heel moeilijk om terug te gaan naar Nederland. Blijven was voor mij echter geen optie. Het geld was bijna op en ik wilde mijn master gaan doen.

Drie jaar heb ik in Amsterdam gewoond, goede tijd gehad. Na die reis stond voor mij niks meer vast. Ik ging alles opnieuw bekijken en overdenken, alles bevragen, dat was pittig maar mooi. Je maakt van jezelf je houvast. Dat is voor mij toen echt begonnen. Ik kwam ook weer in Marsum en woonde hier een tijdje alleen, mijn ouders waren op vakantie. Ik vond dat ik meer kennis moest vergaren om mijn persoonlijke ontwikkeling verder vorm te geven. Ik naar Van der Velde, waar ik op het boek “Waarom studeer ik?” van Krishnamurti stuitte. Ik vroeg me af wat ik met mijn leven wilde doen. Het boek bleek vrij spiritueel, dat had ik net nodig. Wat wil je leren als mens in dit leven? Wat voor vaardigheden heb ik daar bij nodig en welke randvoorwaarden, liefde, vriendschap, vrijheid? Ik nam de ruimte voor zelfonderzoek.

Na mijn master dacht ik: wat nu? Ga ik een baan zoeken of ga ik weer op reis? Het werden Spanje en Portugal. Na een paar maanden bedacht ik me: dit is niet genoeg, ik wil verder. Toen ben ik naar Guatemala gegaan. Wederom een intuïtieve keuze. Ik heb er vrijwilligerswerk gedaan, Engelse les geven op een basisschool. Na 9 maanden ben ik teruggegaan. Mijn vader was ernstig ziek geworden. Ik ben twee maanden in Marsum geweest en vertrok in februari 2020 opnieuw, deze keer naar Mexico. Het was net in de tijd dat corona zich begon te verspreiden vanuit China. In de hostels was er angst. In de week dat ik aankwam gingen juist velen terug naar hun thuisland. Ik ben gebleven. “Ik ga er op vertrouwen dat het goed komt, wat er ook gebeurt, ik wil nu hier zijn”, zei ik tegen mijzelf.

De tijd in Mexico heeft me veel gegeven. Grote groei, ik leef heel intuïtief. Het moet kloppen op gevoelsniveau. Het decor van het land heeft geholpen bij mijn innerlijke ontdekkingstocht.

Juni 2022 weer naar Marsum. Vanuit hier naar Zwitserland geweest, naar een festival waar ik graag heen wilde. Ook om de door mij gemaakte sieraden te verkopen. Daar zijn festivals vaak een goede plek voor.

In Amsterdam was mijn belangstelling voor kunst begonnen. Ik ontmoette er een jongen die schilderde en de kunstacademie deed. Ik had ook gevoel voor schilderen, zo bleek. Tijdens reizen met een rugzak is het alleen niet zo handig, al schilderde ik wel zo af en toe kleine schilderijtjes. Verkopen was niet aan de orde, het was voor mijzelf.

In Guatemala ben ik een Hondureaanse jongen tegengekomen die sieraden maakte en dat ben ik toen ook gaan doen. Na een jaar in Mexico bedacht ik dat ik een eigen stijl heb en dat ik inmiddels een collectie had, dus toe was aan de volgende stap: verkopen. Op markten en op stranden. Dat leverde ook veel contacten op. Maar jezelf zo in de wereld zetten vond ik wel spannend. Ook omdat mijn kunst voor mij heel persoonlijk is. Het is mijn creatie, het zegt iets over mezelf.

Ondertussen was ik ook op zoek naar online werk. Maanden gezocht maar weinig gevonden. Toen ben ik zelf online Nederlandse les gaan geven. Dat ging heel goed. Mensen over de hele wereld die Nederlands willen leren. Nou ja, de meesten kwamen uit Nederland, zijn expats. Zo heb ik een Mexicaanse vrouw van mijn leeftijd Nederlands geleerd terwijl zij in Nederland was en ik in Mexico.

Ik verdiende genoeg om in Mexico te blijven. Toch werd het tijd voor een nieuw hoofdstuk. Nu ben ik dus een kampeerwagen aan het maken met hulp van mijn moeder en vooral vader. De wagen is bijna klaar en dus ga ik ook bijna weg. Waarheen? Portugal waarschijnlijk, oude plekjes opzoeken. En ontwikkelingen stoppen nooit, zo wil ik mijn sieradenbedrijfje uitbouwen.

In Marsum zou ik alleen nog gaan wonen als de omstandigheden dat vragen, ondanks mijn warme herinneringen. Ik ben heel blij dat ik hier ben geboren, heb een geweldige jeugd gehad, echt een mooie plek om kind te zijn. Buiten spelen, hutten bouwen, op avontuur met al je vriendjes in de straten van het dorp, lange zomers. De hele dag buiten spelen, snel eten en de hele avond weer spelen, ook buiten het dorp, bij het water, de paadjes. Vrij en veilig! Als tiener bij Klaas in het café werken, fantastisch, echt een vriendengroep. Nog steeds zie ik veel verbondenheid in het dorp, veel dorpelingen die vrijwilligerswerk doen en er iets van willen maken net als vroeger. Ja, ik ben blij dat ik in Marsum ben opgegroeid.”