Tsjerkenijs jannewaris

vrijdag, 12 januari 2024 Kerknieuws

---

meditaasje

“Over onze grenzen … en wat nu…?”

In de oudejaarsavondviering was wat hierboven staat het thema. Grenzen zijn er veel in een mensenleven. Het begint bij geboren worden. Dan de peutertijd, de kindertijd, de puberteit, de groei naar volwassenheid. En dan draag je ineens mede de verantwoordelijkheid voor de samenleving, het leven met elkaar. En daarin trekken we, ieder verschillend, ook onze grenzen.

Wat doe ik wel, wat doe ik niet. Vallen vluchtelingen ook binnen onze grenzen, of sluiten we de grens voordat ze hier kunnen zijn? Voel ik me mede verantwoordelijk voor het welzijn van mijn medemens in mijn dorp, land, werelddeel, wereld? Of trek ik de grens veel eerder?

Voel ik me ook mee verantwoordelijk voor de aarde en de wereld  voor onze kinderen, kleinkinderen, voor alle mensen na mij, of trek ik daarvoor al de grens? En als ik doe wat ik kan, kan ik er dan ook mee leven, dat  ik misschien niet te zien krijg en niet meer zal meemaken hoe het later wordt? Welke grenzen kom ik tegen, en waar leg ik mijn grenzen?

Iemand die vaak tegen grenzen opliep is Mozes. Dat is de mens, die leiding gaf aan de mensen van Israël, in de naam van de God wiens naam zoiets betekent als “Ik was bij je, Ik ben bij je en Ik zal bij je blijven”. Mozes hielp zijn volk om vrij te worden uit de onderdrukking in Egypte. Maar toen ze eenmaal vrij waren begon aan de andere kant van die grens de ellende opnieuw met vaak klagende mensen. Dat is vandaag de dag niet anders in ons eigen land. Want als je als politicus, als bestuurder, een lange termijn visie hebt, dan scoor je slecht in alle opiniepeilingen die bijna altijd gaan over wat de mensen vandaag willen hebben, of houden. Dat korte termijn denken, dat is typisch in, wat ik zou willen noemen, een “gouden kalf samenleving”.

Nico ter Linden beschrijft het leven van Mozes in het kort in een van de delen van zijn boeken “Het verhaal gaat…” Een klein stukje hieruit volgt nu eerst:

“Toen is Mozes gestorven.

Hij stierf zoals hij had geleefd, in grote eenzaamheid en dichtbij God. Heel alleen had hij in een biezen kistje gelegen, omringd door de wateren van de dood.

Alleen had hij aan het Hof van de farao gewoond, kleine jodenjongen, ver van huis.

Alleen was hij een tijd gevlucht.

Alleen had hij voor God gestaan toen die hem uit een brandende braambos riep.

Alleen streed hij zijn geloofsstrijd, tot hij uiteindelijk moed vatte en zijn roeping aanvaardde.

Alleen weerstond hij Egyptes Farao, en alleen ging hij zich voluit voor in die wondere nacht van de bevrijding, anders dan andere nachten.

Alleen voerde hij de lange stoet vluchtelingen aan door de zee en door de woestijn, vandaag niet wetend waar morgen te gaan.

Een tocht zonder einde. Met steeds nieuwe vijanden en tegenslagen, voortdurend het weinige geloof van zijn mensen.

Alleen sprak hij met God hoog op een heilige berg. Hij sprak met God zoals een vriend spreekt met zijn vriend, in een intimiteit die hem tegelijk van zijn volk dreigde te vervreemden.  Nooit eenzamer was hij geweest dan toen hij, van de berg afgedaald, moest aanschouwen hoe in het dal zijn dierbaren mensen zich van God hadden afgewend…. in een aanbidding dansend voor een goedkope god van eigen makelij, het gouden kalf.

Een slopend leven was het geweest. Maar zijn kracht was niet geweken. Dat moet wel betekenen dat hij tot het laatst toe zijn visioen voor ogen heeft gehad. God laat zijn toegewijde knecht vanaf een berg het beloofde land zien.

Hoe lieflijk ligt het daar, aan gene zijde van rivier, aan de andere kant van de grens.

Maar daar zou hij niet komen, die nieuwe toekomst zou die zelf niet meer meemaken.”

Tot zover een verkort citaat.

En waar Mozes stierf, aan deze kant van de grens die ons scheidt van het land van belofte, is dat niet de plek waar wij allemaal sterven? `Niemand kent toch het einde van zijn werken? Geen mens ziet oogst, en zeker niet alle oogst, van wat hij heeft gezaaid. Dat is vaak pas later anderen. Mensen denken en zeggen ook vaak, wat heeft het voor zin om iets te willen veranderen, het lukt je toch niet, de mensen, of de bestuurders, ze willen toch niet anders. Geef ons maar “het gouden kalf” dat we nu hebben….dan weten we wat we hebben… Om het dan met woorden uit het verhaal van Mozes te zeggen, we hebben gehoord van een land aan de overkant. Het is ons beloofd en we hebben er onderweg van gedroomd, het ligt aan de andere zijde van de doodsrivier. Maar wij geloven er niet echt in. Als ik nu niet kan zien en meemaken hoe het anders kan, dan hoeft het voor mij niet, dan is voor mij de grens hier bereikt. Mozes is de berg opgegaan. Hij is op een steen gaan zitten. En toen zijn de kinderen van het volk gekomen om afscheid van hem te nemen. En ieder menskind kreeg zijn zegen mee. En toen de laatste voorbij was, was Mozes alleen. Zo gaat het uiteindelijk met ons allemaal. Wij kunnen  elkaar niet vasthouden, we moeten elkaar ook loslaten. Wij kunnen geloven in en werken aan een betere toekomst, maar of we dat zelf zouden willen meemaken dat weten we niet. Te vaak is dat een reden voor ons mensen, om er maar niet meer in te geloven en niet meer aan te werken. Dan maar houden wat je hebt en wat er is.

Maar, een ieder van ons, elk mensenleven, is een schakel in de geschiedenis van Gods mensenkinderen. En de anderen na ons gaan verder en hebben weer een weg te vinden met hun eigen grenzen die zij tegenkomen. We trekken ook, ieder verschillend, onze eigen grenzen. Wat doe je wel en wat doe je niet. Voor wie voel je je verantwoordelijk, waar leg ik de grens, hoe  verantwoordelijk voel ik mij voor de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen, voor de mensen die na ons komen.

We hebben te maken met veel polarisatie. We hebben te maken met veel meningen over de ander, zonder een ander te leren kennen en met de ander in gesprek te gaan. We leven in vrij land. Dat is niet vanzelfsprekend, maar dat beseffen velen niet meer. Vrij worden, of bevrijd worden, is één ding. Maar daarna omgaan met vrijheid en verantwoordelijkheid is een opgave. Als we geen visie, geen visioen, geen dromen meer hebben … Als we ons laten regeren door angst, door waar we bang voor zijn, als we de moed verliezen door alles alleen als  problemen te zien, dan blijven we steken achter alle grenzen die we zelf trekken.

Maar als we de grenzen van de problemen overtrekken en gaan denken in uitdagingen, als we de grenzen naar wat ons vreemd is en wie voor ons vreemd is overgaan om de ander te ontmoeten, als we de grens van het eigen gelijk over durven trekken naar het luisteren naar elkaars meningen en ervaringen, als we met de ander durven dromen van vrede, dan kunnen we de toekomst in…

“God, laat ontstaan als Mozes hier, hoog in uw zonneschijn. En geen Jordaan, geen doodsrivier, zal scheiding voor ons zijn”.

Ik besluit met de woorden van het vredesgedicht dat ik voor oudejaarsavond schreef, en uitsprak bij het aansteken van de vredeskaars. Dezelfde woorden die we ook aan vrienden, familie en kennissen bij onze nieuwjaarswensen gestuurd hebben.

Vrede begint                                                     God van leven

waar mensen                                                   geef ons aan elkaar

elkaar ontmoeten                                             verlicht voor ons

samen willen leven                                          de ruimte

                                                                         om te leven

Vrede blijft                                         

waar mensen elkaar                                        geef ons zoveel vrede

ruimte geven                                                    dat oorlog, haat en afgunst

om te leven, samen, met elkaar                       verdwijnen

                                                                         als sneeuw voor de zon

Vrede is

het licht

in elkaars ogen gunnen

Januari 2024, Ben Bloemink

tsjerketsjinsten                                                                                                                                          ‘

Snein 21 jannewaris 09:30 oere Pontianustsjerke Marsum	Hillich Nachtmiel   foargonger: ds Ulbe Tjallingii kollekten: 1. Needhelp-diakonij 2. tsjerke
Snein 18 febrewaris 09:30 oere Pontianustsjerke Marsum	Invocabit foargonger: ds Jac. Goorhuis kollekten: 1.Binnenlands diakonaat 2. tsjerke

---

---