Er kan van alles in ons leven gebeuren, wat veel zorg en onzekerheid met zich meebrengt. Sommige stukjes in het leven moet elk mens alleen gaan. En dat kan eenzaam en zwaar zijn. Soms wordt het leven zoveel lijden, dat het te zwaar wordt en niet meer vol te houden is.
Ik schrijf dit voorwoord, nu we net met elkaar een week lang als vrijwilligers, met een grote groep vrijwilligers, bezig geweest zijn voor de Triatlon van Maarten van der Weijden. Beter gezegd, samen met Maarten bezig geweest om meer dan 4 miljoen euro aan donaties te krijgen om een twaalftal nieuwe onderzoeken te kunnen beginnen voor de bestrijding en begeleiding van allerlei vormen van kanker. Misschien heeft u ook de uitzendingen elke avond op NPO1 gezien. Met vele verhalen van mensen die kanker hebben of gehad hebben, iemand verloren hebben door kanker.
Heel herkenbaar voor velen van ons. Ons vrijwilligersteam bestond uit vrouwen en mannen van alle leeftijden uit alle delen van Nederland. We hebben soms ook aan elkaar verteld wat we zelf meegemaakt hebben of meemaken. Net zoals we dat hoorden van mensen die meezwommen, meefietsten of meewandelden. Het samen bezig zijn en het delen van verhalen is een fijne ervaring. Geven aan elkaar en ontvangen van elkaar. Samen sta je sterker. Afgelopen week ging het over ziekte, leven en dood van mensen en wat dat betekent als je het meemaakt. En, wat je daarbij voor elkaar kunt betekenen. En dat is tegelijk ook bemoedigend.
Samen sta je sterker. En zo zijn er vele vormen van vrijwilligerswerk. Mijn geloof heeft een binnenkant van een God met wie ik in gesprek ben, die mij roept, die mij draagt, bemoedigt, motiveert, dat in beweging zet. Geloven is voor mij dan vooral ook doen. Vrijwilligerswerk is, samen doen met mensen die ook gemotiveerd zijn, in beweging komen. Dat kan in heel veel vormen en op heel veel terreinen. Samen sta je sterker.
Dat ervaarden we ook afgelopen week weer. En dat geldt net zo goed in veel ander vrijwilligerswerk. Elke vernieuwing, elke verbetering, elke verandering, alles wat zin heeft, begint met eén of maar een paar mensen die beginnen, die doen. Waar twee of drie mensen in mijn naam samenkomen, daar ben ik hun midden, zei Jezus. En in Jezus kun je God herkennen. En zo zie ik het ook bij vrijwilligerswerk en bij elk nieuw begin. Waar twee of drie (of meer en nog meer) mensen samen bezig gaan voor en met de ander. En ik herken dan iets van God in ons midden. In wat we samen beleven, in wat we samen doen, in wat we elkaar vertellen, in hoe we elkaar inspireren. Dan hoef ik dan de anderen, die ieder op eigen wijze gemotiveerd zijn, in beweging gekomen zijn, mee doen, niet perse te vertellen. Maar soms kom je daarover met elkaar in gesprek.
26 juni 2023Ben Bloemink
Fan dûmny
As ik dit skriuw is it 30 juny en komt myn simmerfakânsje yn ’t sicht. Fan 9 july ôf sil ik te kampearen yn Dútslân, ûnder oaren in besite oan Weimar en Leipzig, stêden dêr’t Johann Sebastian Bach libbe en wurke hat. It is alwer in jier ferlyn dat ik jim dûmny wurden bin en dizze wike hie ik myn jierpetear mei de kommisje. De tiid hâldt gjin skoft. Yn ús wurkmienskip fan foargongers gean kommend jier in tal dûmnys mei pensjoen. De tsjerke hat ek te krijen mei krapte fan foargongers. Sels mei ik noch 7 jier foarút nei de aow, en dat is prima. Ien fan myn bruorren sei lêsten: do bist no noch de iennichste fan ús húshalding dy’t net mei pensjoen is! Ik bin bliid en tankber mei it paad dat ik gean mocht: nei in hearlike stúdzjetiid yn Grins wie ik fan 1991 oant 2001 foltiidsdûmny yn de herfoarme tsjerken fan Zwaagwesteinde en Stiens. Dêrnei wie ik in tal jierren dosint yn it mbo en hbo en wurksum as geastlik fersoarger yn ferpleechhûzen en sikehûs en sûnt 2016 wer doarpsdûmny. En hieltiid ek dwaande yn de muzyk mei tal fan koaren en as oargelist en pianist. Ik fiel it as in ryk libben, nettsjinsteande dagen fan fertriet en tebeksetters.
Lit ús elkoar freonskip en stipe jaan, benammen as it libbenspaad kwetsber is. Ik winskje jim fan herte goede simmerdagen ta.