Deze cabaretier heeft onlangs een prachtig boekje geschreven . “Brieven aan God en andere mensen” heet het en ik heb het aandachtig en met plezier gelezen. Veel herkenning , ook van de adressanten. Lezenswaardig! En de eerste brief is “aan God”. “Lieve Heer” staat er boven. Prachtig hoe hij ‘zijn omgang met God’ beschrijft. “Het is al lang geleden dat ik voor het laatst het woord tot U heb gericht. Ik was nog een kind en U stond letterlijk op het menu van alle dagen”. Dan vertelt hij hoe hij in de oorlog ondergebracht werd in Garijp, naar de lagere school ging, Fries leerde enzovoort. Aan tafel werd voor en na het eten gelezen, er werd uit de Bijbel gelezen. Op school hoorde hij de verhalen uit de Bijbel en voor het slapen gaan, bad hij knielend voor het bed. In de tienertijd is God helemaal uit zicht verdwenen. Hij wijt dat toe aan de pubertijd (puberteit) en aan de slechte verhouding met zijn vader. Uit de andere brieven aan andere mensen lees ik dat hij in die tijd rebels en dwars was. Geen lievertje voor zijn ouders en leraren. Dat gedeelte deed me denken aan het tv-programma “Adieu God”. Soms hoor ik daarin dat mensen definitief en streep hebben gezet onder ‘hun’ geloof.
“Natuurlijk sloot ik wel mijn ogen als er ergens werd gebeden en ik heb het “Onze Vader” mee gemompeld als dat bij gelegenheid werd ingezet, maar ik zat dan intussen aan iets anders te denken”. Eerlijk hoe hij dat beschrijft. Dat overkomt mij ook wel! Paul heeft veel teksten en liedjes geschreven, meestal maatschappelijk kritisch of humoristisch. En dan de sketches of typetjes in zijn voorstellingen. “Ja, en succes komt van jezelf en van je inzet, denk je wanneer het je voor de wind gaat”. De brief bevat ook humoristische elementen, maar is tegelijk bloedserieus. Lees maar: ‘’ Ze zeggen dat ‘God in de mens zit’ of sterker nog: ‘God dat ben jezelf’. Ik schiet daar niet zoveel mee op. Zeker niet nu anderen Uw zoon hebben teruggebracht tot de menselijke maat van gewoon een charismatische profeet ‘. Mij valt op dat niet alleen Paul van Vliet minder maatschappelijk kritisch is geworden, maar ook de domineeszoon Freek de Jonge. Misschien heeft leeftijd daar iets mee te maken, Paul is tenslotte al drieëntachtig. Of maakt inzicht en ervaring je dan milder? Paul is jarenlang ambassadeur van Unicef geweest. De organisatie van de Verenigde Naties die zich voor kinderen inzet in onze hele wereld. Daardoor heb ik wel bewondering voor hem. De brief eindigt (ik heb trouwens maar enkele zinnen geciteerd). “We hoeven niet af te spreken dat ik U kan herkennen aan de rode roos in Uw knoopsgat of de NCRV gids onder Uw linkerarm. Ik zal weten dat Ú het bent als ik mij onvoorwaardelijk heb overgegeven en mijn eenzaamheid zal zijn verdwenen’. . Paul van Vliet dacht dat hij “klaar was met God”. Nou, mooi niet en prachtig om tussen de regels te lezen dat ook hij hoopt op eeuwigheid. Een regelrechte aanrader om te lezen en soms te herlezen. Toch zitten er mysterieuze woorden in de laatste zinnen. Het doet me denken aan de vraag van Mozes, die net zo nieuwsgierig was als Paul van Vliet. En God gaf Mozes als antwoord: “Ik ben die ik ben”. De eeuwige Vader die onvoorwaardelijk voor ons zorgt.