Laatste update zondag, 15 september 2024
Laatste nieuws
- Merke zondagmiddag: hoofdklasse kaatsen heren
- Merke zaterdagavond: feest met Vangrail, de Hûnekop en DJ All tha Fokk
- Janny
- Merke: dameskaatsen en zeskamp
- Merke vrijdagavond: beregezellige bierbingo
- Zonnepark dorpen kwestie van lange adem
- Waadhoeke fietstocht
- Voortgang aanleg glasvezelnet Delta
- Merke: optocht vrijdagavond
- Merke vrijdagmiddag: linedancing en bingo
Marsumers-om-utens, aflevering 9: Tinasih Keeven Effendi
Tinasih Keeven Effendi is al een poosje weg uit Marsum, maar de laatste tijd is ze regelmatig terug in ons dorp. Velen zullen haar moeder, Etje Effendi wel kennen. Lees het bijzondere verhaal van Tinasih en haar omzwervingen over de wereld in deze aflevering van Marsumers-om-utens.
“Ik ben geboren op 17 december 1968, aan Dr Poptastrjitte 14 uit een Friese moeder en een Javaanse vader, Etje Lautenbach en Suratmo Effendi. Een leuk detail is dat mijn buurmeisje Anneke Kramer van nummer 16 op dezelfde dag, hetzelfde jaar, geboren is.
Mustar is mijn oudste broer, daarna volgde Marius, die helaas op 8-jarige leeftijd verdronken is, ik ben het derde kind. Daarna volgden er nog 3 broers; Eduard en de tweeling Ajaib en Marius. Omdat de rest allemaal broers waren, ben ik niet echt meisjesachtig opgegroeid. Poppen en jurkjes waren niet aan mij besteed, maar sport en met name Judo wel en ik heb het daarmee zelfs tot nationaal jeugd kampioen geschopt op mijn 15de. Daarnaast ben ik altijd sportief gebleven tot vandaag de dag met andere sporten. Zo is dansen nu erg belangrijk voor mij.
Op mijn 19e verliet ik Marsum om in de Willem Loréstraat in Leeuwarden te gaan wonen. Mijn ouders hadden een leuk portiekwoninkje voor mij gekocht, waar ik een aantal jaren met veel plezier heb gewoond. Het Gymnasium moest ik toen nog afronden. Dat ging niet echt van een leien dakje. Ondanks mijn onzekerheid destijds en mijn examenvrees ben ik uiteindelijk toch geslaagd.
Na het Gymnasium ben ik een tijdje aan de universiteit in Groningen gaan studeren: ‘Romaanse Talen en Culturen’, met als hoofdtaal Spaans. Vanwege een nogal turbulente relatie met mijn toenmalige vriend kon ik mij niet goed concentreren op deze studie. Na het behalen van de propedeuse ben ik met de studie gestopt. Dan maar een echt vak leren dacht ik, en dus ging ik een jaartje Schoevers doen richting toeristisch management. Misschien was dit een voorteken voor wat ik later ben gaan doen?
Ik ben in 1995 eerst bij FBTO in Leeuwarden terechtgekomen waar ik uiteindelijk als commercieel acceptant op de watersport afdeling ben geëindigd met een eigen huis in Camminghaburen voordat ik mijn uiteindelijke echtgenoot ben tegengekomen op een watersportbeurs in 2000. Hij was net een paar jaren daarvoor gesetteld in Lelystad met een eigen jachtwerf na vele omzwervingen over de wereld.
Toen ik hem op een onbewaakt ogenblik vroeg of hij nu klaar was met reizen wist ik nog niet dat dit het begin zou worden van mijn eigen omzwervingen. Maar eerst kwam er nog een tijd in Lelystad waar ik als office manager en management assistente een aantal tijdelijke banen heb aangenomen voordat ik samen met mijn man aan het einde van onze tijd daar een zeiljacht heb gebouwd voor een klant.
Het eerste dat mijn man en mijzelf verbond was niet het huwelijk, maar een vliegbedrijfje dat hij aan het oprichten was toen ik hem leerde kennen. Ik werd niet alleen partner in de VOF, maar haalde uiteindelijk ook mijn eigen vliegbrevet op onze eigen kist; de PH-JEJ oftewel: de Jut En Jul in de volksmond.
Naar het eind van de bouw van het jacht kregen onze plannen om meer van de wereld te gaan zien meer vaste vorm en wij besloten om onszelf klaar te gaan stomen voor een nieuw leven buiten Nederland. Mijn man haalde zijn kapiteinspapieren terug en ik bereidde mijzelf voor om aan de “hotelkant” op grote luxe jachten voor de rijken der aarde te kunnen gaan werken.
In 2005 zetten wij de eerste stappen in die wereld om daarna succesvol gedurende ongeveer 7 jaren diverse projecten te doen in en om de Middellandse Zee. In deze periode ben ik op een bepaald moment getroffen door de nare ziekte borstkanker. Wij woonden inmiddels in Frankrijk als we niet onderweg waren en de uitstekende gezondheidszorg daar is mede verantwoordelijk voor mijn volledig herstel, wat niet wil zeggen dat het allemaal makkelijk was. Wij hebben het eigenlijk als een “project” aangepakt om onszelf steun en richting te geven in deze moeilijke tijd. Het klinkt misschien gek, maar ik ben daardoor wel grotendeels afgekomen van mijn onzekerheid. Aansluitend ben ik het traject van de Enkhuizer Zeevaartschool in gegaan om van het interieur naar het dek te kunnen gaan. Ik heb inmiddels mijn vaarbevoegdheid als kapitein voor grote zeilschepen en stuurman voor alle schepen. Geen examenvrees meer… Als je kanker kunt overwinnen, kun je alles overwinnen.
Een paar jaar geleden gingen ook wij lijden onder de crisis op de wereld en toen hebben wij besloten om van de grote jachten over te stappen naar de grote commerciële scheepvaart. De laatste jaren zijn wij gespecialiseerd geweest in onderzoeksschepen waarbij mijn man als kapitein vaart en ik als stuurman (-vrouw).
Op dit moment is ook die markt moeilijk aan het worden omdat ons werk, net zoals bij het vrachtverkeer op de weg is gebeurd, nu door mensen uit voormalige Oostbloklanden wordt overgenomen. Dat is niet zo goed voor de kwaliteit van het werk, maar het is het geld wat tegenwoordig regeert. Ondanks dat we nu nog steeds projecten op zee doen, zijn we nu meer op zoek naar iets aan de wal en dat zou ons misschien zelfs weer terug kunnen brengen naar Nederland voor ons werkende leven. Maar Frankrijk zal ons echte thuis blijven.
Gedurende alle reizen heb ik een van mijn hobby’s bijna professioneel uitgevoerd; het fotograferen. Dat wil zeggen dat wij van alles wat we hebben gedaan beeldmateriaal hebben en ik hoop dit in de komende jaren ook te organiseren en wie weet wat ik er verder nog mee kan gaan doen. Er zit ook veel artistiek verantwoord materiaal bij.
Danny en ik zijn na ons trouwen in 2003 bewust kinderloos gebleven. Onze gekozen levensstijl zou je kinderen nooit aan mogen doen en het geeft ons nu de vrijheid om voor andere kinderen een soort speciale oom en tante te zijn. Wij hebben ook de vrijheid om mensen bij te staan en dat heeft ons recentelijk terug gebracht in Marsum voor een droevige reden.
Na het overlijden van mijn vader in 2011 had mijn moeder haar leven langzaam weer een beetje op de rit gekregen totdat er bij haar in december afgelopen jaar slokdarmkanker werd geconstateerd. Wij waren toevallig in de buurt en in de gelegenheid om haar 2 maanden in mijn ouderlijk huis bij te staan. Totdat zij naar een verzorgingshuis moest in Leeuwarden om de kansen op overleving zo groot mogelijk te maken. Ten tijde van dit interview is nog niet duidelijk hoe het gaat aflopen met haar, maar het “positieve” dat dit heeft opgeleverd is dat Danny en ik weer aansluiting hebben gevonden bij de mensen in Marsum en omgeving.
Danny kende Marsum eigenlijk niet echt en ik heb hem het dorp laten leren kennen voor wat het waard is; een bijzonder hechte goede gemeenschap waar mensen er nog voor elkaar zijn en waar geld geen overheersende rol speelt. Dat maakt het dorp tot een mooi stukje Nederland waar ik graag terug kom. Of ik er ooit weer zal wonen, weet ik niet, maar dat ligt niet aan Marsum. ”
